เด็กน้อยท่ามกลางความสิ้นหวัง

อันหลิน ยืนมองพ่อของเธออย่างสิ้นหวัง แววตาของเด็กหญิงเต็มไปด้วยความโหยหาความอบอุ่นที่ไม่เคยได้รับ พ่อของเธอมักไม่สนใจเธอมากนัก บางครั้งเขาก็จะปล่อยปละละเลยให้เธออยู่เพียงลำพังในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ที่มีเพียงผนังเย็นเฉียบล้อมรอบ เสียงหัวใจของเธอเต้นเบาๆ แต่หนักแน่น เหมือนจะสะท้อนกับความเหงาที่กำลังแผ่กว้างในหัวใจดวงน้อยๆ ของเธอ

ส่วนใหญ่แล้ว พ่อจะใช้เวลาอยู่กับแฟนสาวของเขา เขาทอดทิ้งเธอในห้องมืดๆ แคบๆ เธอนั่งนิ่งอยู่บนเตียงผ้าห่มเก่าๆ ที่เธอคุ้นเคย อากาศรอบตัวเหมือนจะกดดันจนหายใจไม่ออก อันหลินได้แต่เฝ้ามองไปที่ประตูที่ไม่เคยเปิดเข้ามาเพื่อเธอ

  ……….

เสียงพ่อและแฟนสาวของเขาดังมาจากอีกห้องหนึ่ง ทั้งสองหัวเราะคิกคักกันอย่างสนุกสนาน แม้เสียงจะอู้อี้แต่ก็ฟังดูมีความสุข อันหลินเบือนสายตากลับไปยังผนังที่เธอมองจนจำได้ทุกลวดลาย บางที... การอยู่เพียงลำพังเช่นนี้คงจะเป็นเรื่องปกติสำหรับเธอไปแล้ว

"ทำไมเขาไม่รักฉันเหมือนที่เขารักคนอื่น..." เด็กหญิงพึมพำออกมาเบาๆ เหมือนถามตัวเอง

น้ำตาหยดเล็กๆ ไหลลงอาบแก้มใส เธอกอดตัวเองแน่น เหมือนต้องการให้ความอบอุ่นเพียงเล็กน้อยจากอ้อมแขนของตัวเองแทนที่ความรักที่เธอไม่เคยได้รับ